کاهش وزن در جراحی لگن
آیا کاهش وزن به عمل جراحی لگن من کمکی خواهد کرد؟
اکثر افرادی که قرار است عمل تعویض مفصل لگن داشته باشند، نباید نگران وزن خود باشند اما اگر افزایش وزن در شما چشمگیر است، کاهش آن کمک کننده خواهد بود. انجام تمرینات ورزشی و داشتن تحرک جهت کاهش وزن، امری شوار است. به خصوص اگر مفصل لگن دردناکی داشته باشید. با این وجود، داشتن اضافه وزن، مشکلات خاصی را برای جراحی لگن به وجود می آورد.
یک بیمار سنگین وزن با مقدار زیادی بافت نرم اطراف مفصل لگن، نیازمند یک برش بزرگتر جهت رویت مفصل هنگام عمل جراحی لگن می باشد که این امر سبب می شود جراحی مدت بیشتری طول بکشد، بیمار خون بیشتری از دست بدهد و همچنین در هنگام عمل جراحی، نیروهای کششی بیشتری اعمال می شود که در نتیجه بافت های عمقی تری مانند عصب سیاتیک یا فمورال بیشتر در معرض خطر قرار می گیرند.
در این بیماران امکان خطر طولانی شدن مرحله جوش خوردن زخم و در نتیجه خطر عفونت بیشتر است. در دوره بعد از عمل جراحی لگن هم وزن زیاد، انجام حرکات و ورزش های فیزیوتراپی را مشکل تر می کند.
بیماران سنگین وزن، بیشتر در معرض خطر عوارضی مانند لخته شدن خون و ترومبوفلبیت ها هستند. از آنجایی که این بیماران با سختی بیشتری تنفس می کنند، شیوع مشکلات ریوی هم در آنها بیشتر است.
به طور خلاصه، داشتن اضافه وزن عوارض پزشکی بیشتری را بعد از عمل جراحی لگن به دنبال خواهد داشت اما خبر خوب این است که هیچ تفاوت ثابت شده ای در زمان بهبودی بعد از عمل جراحی و همچنین نتایج حاصل از عمل جراحی تعویض مفصل لگن، بین دو گروه سنگین وزن و افراد عادی وجود ندارد.
بنابراین جراح لگن در مورد ریسک های بعد از عمل جراحی لگن، برای این گروه از بیماران و احتمال وقوع بیشتر آنها توضیح می دهد. اما در نهایت باید عنوان شود که هیچ تفاوت کلی در نتایج حاصل از عمل جراحی در دو گروه وجود ندارد.
همچنین در خصوص جای گذاری پروتز در بدن هم هیچ مطالعه ای ثابت نکرده است که خطر لق شدن اجزای پروتز در گروه سنگین وزن بیشتر باشد. بلکه حتی از آنجایی که این بیماران به دلیل بافت نرم حجیم، توانایی خم کردن مفصل لگن خود، در درجات انتهایی را ندارند، حفاظت از پروتز به طور خود به خودی انجام خواهد شد.
لازم به ذکر است که، امکان عمل جراحی هم زمان تعویض مفصل لگن دوطرفه در یک جلسه، در افراد چاق کمتر است.
دلایل تخریب مفصل لگن
مراحل تخریب مفصل لگن تدریجی است اما بسته به شرایط بیمارف با سرعت های مختلفی اتفاق می افتد. هنگامی که یکی از قسمت های مفصل لگن دچار نقص می شود، عملکرد کل مفصل تغییر خواهد کرد.
بخشی از مفصل که بیش از همه آسیب می بیند، غضروف سطح مفصلی است. در یک مفصل لگن سالم و طبیعی، لغزش بین دو سطح استخوان حرکت کننده در مفصل، کمتر از لغزش بین دو قالب یخ بر روی یکدیگر است اما وقتی که سطوح مفصلی آسیب می بیند و غضروف مفصل خراب می شود، حرکت در مفصل دیگر نمی تواند به سهولت قبل باشد. ضایعه در یک سطح مفصلی، سطح مفصلی مقابل آن ناحیه را هم درگیر خواهد کرد.. به همین دلیل سطوح مفصلی، کولاپس می کنند و استخوان زیر غضروف نیز تحت تاثیر قرار می گیرد. در نتیجه این تغییرات، مفصل حرکت طبیعی خود را از دست می دهد و فشار بر روی سطح مفصلی تغییر می کند در همین زمان بافت های پوشاننده داخل مفصل، ملتهب می شوند. بافت های نرم اطراف مفصل مانند کپسول مفصلی ممکن است سفت و چسبنده شوند و عضلاتی که مفصل را حرکت می دهند ضعیف می شوند. هنگامی که تمام این اتفاقات رخ داد، مفصل لگن کارکرد نرمال خود را از دست می دهد.
بسیاری از بیماری ها ممکن است به مفصل آسیب برسانند. بیشتر این بیماری ها مربوط به انواع مختلفی از آرتریت ها هستند.
پنج بیماری اصلی که ممکن است موجب تخریب مفصل لگن شوند به شرح زیر است:
- استئوآرتریت یا آرتروز
- آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی
- آرتریت هایی که بعد از ضربه ایجاد می شوند.
- سیاه شدن سر استخوان ران
- آرتریت های ثانویه به بیماری های دوران کودکی
برخی علل ثانویه که شیوع کمتری دارند، شامل موارد زیر است:
- پس از انواع عفونت ها
- هموفیلی
- اسپوندیلیت آنکیلوزان
- بیماری گوشه
- کم خونی سلولی داسی شکل
- بیماری پاژه
برخی از خدمات دکتر هومن جولایی متخصص ارتوپدی به شرح زیر هستند:
